کیت بیوشیمی زیست شیمی - D-Dimer Latex

آنچه از تست دی دایمر باید بدانید

نوعه نمونه آزمایش D dimer

یک متخصص مراقبت های بهداشتی با استفاده از یک سوزن کوچک از رگ بازوی شما نمونه خون می گیرد. پس از وارد کردن سوزن، مقدار کمی خون در یک لوله آزمایش یا ویال جمع آوری می شود. وقتی سوزن داخل یا خارج می شود ممکن است کمی احساس سوزش کنید. این معمولا کمتر از پنج دقیقه طول می کشد.

شرایط آمادگی برای تست دی دایمر

برای آزمایش D-dimer نیازی به آمادگی خاصی ندارید.

خطرات تست D-dimer 

انجام آزمایش خون خطر بسیار کمی دارد. ممکن است در نقطه ای که سوزن گذاشته شده درد خفیفی یا کبودی داشته باشید، اما بیشتر علائم به سرعت از بین می روند.

 

نتایج تست D-dimer

اگر نتایج شما سطوح پایین یا نرمال D-dimer را در خون نشان می دهد، به این معنی است که احتمالاً اختلال لخته شدن خون ندارید.

اگر نتایج شما سطوح بالاتر از حد طبیعی D-dimer را نشان دهد، ممکن است به این معنی باشد که شما دچار اختلال لخته شدن خون هستید. اما نمی تواند نشان دهد که لخته در کجا قرار دارد یا نوع اختلال انعقادی شما چیست. همچنین، سطوح بالای D-dimer همیشه به دلیل مشکلات لخته شدن ایجاد نمی شود.

سایر شرایطی که می تواند باعث افزایش سطح D-dimer شود شامل بارداری، بیماری قلبی و جراحی اخیر، ضربه و عفونت، برخی از سرطان ها و شرایطی که فیبرین به طور طبیعی از بین نمی رود مانند بیماری کبدی است. سطح D-dimer همچنین در افراد مسن افزایش می یابد و در صورت ابتلا به آرتریت روماتوئید ممکن است نتایج مثبت کاذب رخ دهد.

 

آزمایش های مکمل تست D-dimer

اگر نتایج آزمایش D-dimer شما نرمال نبود، ممکن است پزشک شما یک یا چند آزمایش تصویربرداری را برای تشخیص اختلال لخته شدن تجویز کند از جمله:

(Doppler ultrasound) سونوگرافی داپلر

آزمایشی که از امواج صوتی برای ایجاد تصاویری از رگ های شما استفاده می کند.

(CT angiography) سی تی آنژیوگرافی

در این آزمایش، رنگ مخصوصی به شما تزریق می‌شود که به رگ‌های خونی شما کمک می‌کند تا بر روی نوع خاصی از دستگاه اشعه ایکس نمایان شوند.

(Ventilation-perfusion (V/Q) scan)   اسکن تهویه-پرفیوژن (V/Q)

 این دو تست ممکن است جداگانه یا با هم انجام شوند. هر دوی آنها از مقادیر کمی از مواد رادیواکتیو استفاده می کنند تا به دستگاه اسکن کمک کنند تا ببیند هوا و خون چگونه در ریه های شما حرکت می کنند.

 

عواملی که تشکیل لخته خون را تشدید می کند

 عوامل خطر برای ایجاد لخته های خون نامناسب یا غیر طبیعی عبارتند از:

• انجام عمل جراحی بزرگ یا تجربه تروما.
• سابقه ترومبوآمبولی وریدی قبلی (VTE)
• استخوان شکسته، گچ
• بی حرکتی طولانی مدت، که می تواند شامل نشستن برای سفرهای طولانی یا استراحت طولانی مدت در رختخواب باشد.
• بستری شدن در بیمارستان یا اقامت در خانه سالمندان
• مصرف قرص های ضد بارداری یا هورمون درمانی جایگزین
• بارداری یا زایمان اخیر
• داشتن سابقه خانوادگی لخته شدن خون، یا یک بیماری خاص، مانند بیماری (Factor V Leiden) فاکتور V لیدن، سندرم آنتی فسفولیپید یا پلی سیتمی ورا.
• ابتلا به نوع خاصی از سرطان
• ابتلا به بیماری کروناویروس  (COVID-19)
• چاقی
• سیگار کشیدن
• سن بالای ۶۰ سال
• نژاد: افراد سیاه‌ پوست احتمال اینکه سطح D-dimer بالایی داشته باشند بیشتر است.
• فیبریلاسیون دهلیزی
• سندروم کرونر حاد
• خونریزی دستگاه گوارشی فوقانی (GIB hemorrhage)
• غدد بدخیم
• کم‌خونی داسی شکل
• بیماری های حاد کبدی

فیبرین در دوران بارداری تشکیل و تجزیه می شود، بنابراین ممکن است سطح D-dimer را افزایش دهد. با این حال، اگر در خانم باردار یا در دوره بلافاصله پس از زایمان مشکوک به DIC باشد، ممکن است از آزمایش D-dimer همراه با PT، PTT، فیبرینوژن و شمارش پلاکت برای کمک به تشخیص وضعیت او استفاده شود. اگر زن DIC داشته باشد، سطح D-dimer او بسیار بالا می رود.

 

انواع روش های دی دایمر

روش های دقیق چند تستی اتوماتیک برای سنجش هایی مانند ELISA، ایمونوتوربیدیمتری تقویت شده با لاتکس و کمی لومینسانس به طور معمول توسط آزمایشگاه های مرکزی استفاده می شود.

در حالی که سنجش‌های D-dimer در نظر گرفته شده برای استفاده در کنار تخت در کلینیک‌ها و مراکز مراقبت فوری به انواع روش‌های آزمایشی جدید مانند ایمونواسی‌های آنزیمی، ایمونوفیلتراسیون و ایمونوکروماتوگرافی متکی هستند.

سنجش های مدرن برای D-dimer مبتنی بر آنتی بادی مونوکلونال است.  روش ایمونوسوربنت متصل به آنزیم (ELISA) روش مرجع برای تجزیه و تحلیل D-dimer در آزمایشگاه بالینی مرکزی است، اما انجام آن زمان بر است.  اخیراً تعدادی از سنجش‌های D-dimer سریع و نقطه‌ای برای مراقبت‌های حاد که از روش‌های گوناگونی استفاده می‌کنند، توسعه یافته‌اند.

با توجه به تنوع سنجش‌های D-dimer مورد استفاده در آزمایشگاه‌های مرکزی و محیط‌های مراقبتی، چندین هشدار باید برای اطمینان از تفسیر مناسب و کاربرد بالینی نتایج اتخاذ شود که شامل در نظر گرفتن متغیرهای پیش تحلیلی و مواد مداخله گر، و همچنین درمان دارویی بیمار و بیماری زمینه ای است.

سنجش‌های D-dimer نیز باید در مطالعات بالینی تایید شوند، مقادیر cut-off را تعیین کرده و طبق توصیه‌های سازنده معرف گزارش شوند.

 

اصول آزمایش D dimer

تست D-Dimer  بر اساس یک روش ایمونوتوربیدیمتریک تقویت شده لاتکس است. پروتئین های D-Dimer موجود در نمونه به آنتی بادی اختصاصی ضد D-Dimer که روی ذرات لاتکس پوشانده شده است، متصل می شود و باعث آگلوتیناسیون می شود. درجه کدورت ناشی از آگلوتیناسیون را می توان به صورت نوری اندازه گیری کرد که متناسب با مقدار D-Dimer در نمونه است.

سنجش D-Dimer  برای تعیین کمی محصولات تجزیه فیبرینوژن/فیبرین (D-Dimer) در پلاسمای انسان است. اندازه گیری D-Dimer به عنوان کمکی در تشخیص وجود انعقاد داخل عروقی و فیبرینولیز استفاده می شود. و فقط برای استفاده تشخیصی آزمایشگاهی است.

در افراد سالم، غلظت D-Dimer در خون کمتر از ۴۰۰ – ۵۰۰ نانوگرم در میلی لیتر FEU است

 (fibrin Equivalent Unit: واحد معادل فیبرین).

 

محدوده تشخیصی تست دی دایمر

محدوده های مرجع برای D-dimer در زیر آمده است:

D-dimer با افزایش سن افزایش می یابد. بنابراین پیشنهاد شده است که برای بیماران بالای ۵۰ سال مشکوک به ترومبوآمبولی وریدی (VTE) از cut off برابر با سن بیمار در سال × ۱۰ میکروگرم در لیتر (یا x 0.056 نانومول در لیتر) استفاده شود، زیرا مثبت کاذب را بدون افزایش قابل ملاحظه نرخ منفی کاذب کاهش می دهد.

اندازه گیری متناوب D-dimer در واحدهای معادل فیبرینوژن (FEU) است. وزن مولکولی مولکول فیبرینوژن تقریباً دو برابر مولکول D-dimer است و بنابراین  mcg/mL 1.0 معادلmcg/mL d-dimer  ۰.۵ است.

واحد	بزرگسال غیرباردار	۳ ماه اول	۳ ماه دوم	۳ ماه سوم
mg/L or µg/mL	< 0.5	۰.۰۵ – ۰.۹۵	۰.۳۲ – ۱.۲۹	۰.۱۳ -۱.۷
µg/L or ng/mL	< 500	۵۰ – ۹۵۰	۳۲۰ – ۱۲۹۰	۱۳۰ – ۱۷۰۰
nmol/L	< 2.7	۰.۳ – ۵.۲	۱.۸ – ۷.۱	۰.۷ – ۹.۳