کیت بیوشیمی دلتا درمان - فریتین

اندازه‌گیری سطح فریتین سرم یکی از معیارهای ارزیابی کم خونی فقر آهن است. کاهش سطح فریتین سرم، اغلب زودتر از سایر علائم فقر آهن مانند: کاهش سطح آهن، تغییر در اندازه و رنگ و تعداد گلبول قرمز ایجاد می شود. سطح بالای آن نشان دهنده افزایش آهن مانند: هموکروماتوز، هموسیدروز، مسمومیت با آهن، آنمی مگالوبلاستیک و همولیتیک می باشد. همچنین فریتین به صورت کاذب در مبتلایان به بیماری های مزمن مانند: نئوپلاسم، الکلیسم، اورمی، بیماری های کلاژن یا بیماری های مزمن کبدی هم افزایش می یابد. فریتین به عنوان یک پروتئین فاز حاد در بیماری های التهابی حاد ، عفونت ها و سرطان های متاستاز دهنده نیز افزایش می یابد. اگر این بیماران همزمان مبتلا به فقرآهن نیز باشند، تشخیص آن دشوار می باشد و سطح فریتین در بیماری های مذکور  به طور کاذب افزایش می یابد. در اغلب موارد، افزایش سطح فریتین سرم به عنوان پارامتری از وضعیت کارکردی کبد مشاهده می‌شود. افزایش سطوح فریتین در بیماری کبد چرب غیر الکلیNAFLD  نشانگر آسیب سلول های کبدی است و سلولهای اندوتلیالِ کبدی در پاسخ به افزایش استرس اکسیداتیو و پراکسیداسیون لیپید، سبب آزاد شدن فریتین می شوند. سطوح این آنزیم در بیماران مبتلا به NAFLD در مقایسه با افراد سالم به ندرت به حدود 4 برابر مقدار نرمال افزایش می یابد.

در کمبود فقر آهن، کمبود شدید پروتئین، همودیالیز، خونریزی در پی قاعدگی شدید، سوءجذب شدید آهن و خونریزی در مجاری گوارشی، سطح فریتین کاهش می یابد.

• عوامل مداخله گر:

انتقال خون، مصرف گوشتِ دارای آهن فراوان و داروهای حاوی آهن ممکن است سطح فریتین را افزایش دهد. در خانم ها پس از یائسگی نیز سطح فریتین افزایش می یابد. از سوی دیگر بارداری و خونریزی ماهیانه در زنان موجب کاهش فریتین می شود که دلیل آن کاهش کلی ذخایر آهن در نتیجه خونریزی های ماهیانه است.